Πόσες φορές έχουμε πει όλοι σε κάποιο συνάδελφό μας «Θα τα παρατήσω όλα και θα φύγω στο εξωτερικό να κάνω οποιαδήποτε άλλη δουλειά»; και πόσοι από εμάς το έχουμε κάνει πραγματικά;
Τα ρίσκα, ιδιαίτερα στον επαγγελματικό τομέα, τα παίρνουν λίγοι, ειδικότερα όταν αυτά απαιτούν στροφή 180 μοιρών στην καριέρα τους. Όταν όμως κάποιος συνειδητοποιεί ότι η ζωή είναι πολύ μικρή, τότε η ευτυχία του γίνεται αυτοσκοπός και τα ρίσκα γίνονται πλέον απαραίτητα. Όλοι όμως χρειαζόμαστε μια μικρή σπρωξιά, από την ίδια τη ζωή τις περισσότερες φορές, για να τολμήσουμε να χαράξουμε διαφορετική πορεία.
Για τον Ετεοκλή Νικολάου η σπρωξιά αυτή ήρθε μαζί με τους τίτλους τέλους της εκπομπής στην οποία εργαζόταν στο Mega.
«Ξέρω πως πολλοί μπορεί να το παρεξηγήσουν αυτό» μου λέει, «αλλά το τέλος της εκπομπής που συμμετείχα, ήταν για μένα μια μεγάλη ευκαιρία» και μου εξηγεί πως ένα τέτοιο γεγονός δεν θα πρέπει να το θεωρεί κανείς το τέλος του κόσμου αλλά ένα παράθυρο να ανακαλύψει μια νέα προοπτική για τη ζωή του.
Εκείνη τη στιγμή αποφάσισε να εγκαταλείψει μια και καλή την Ελλάδα. Είχε ήδη βρεθεί στην Αγγλία για σπουδές και είχε συνεργαστεί με μερικά από τα μεγαλύτερα brands της δημοσιογραφίας όπως το BBC, το CNN και τους Financial Times. Αποφάσισε να δεχτεί την πρόταση του RT και να κάνει το Βερολίνο το επόμενο σταθμό του. Ήξερε όμως ότι ακόμα δεν είχε βρει τον τελικό προορισμό του.
Ένας χρόνος στη γερμανική πρωτεύουσα αρκούσε για να ζυγίσει τα πράγματα. Ήθελε μια καριέρα με εξαντλητικά ωράρια ή μια δουλειά που θα τον κάνει χαρούμενο; Πιθανότατα την απάντηση την είχε σκεφτεί πριν κάνει θέσει στον εαυτό του το ερώτημα.
Όσο για το νέο του επάγγελμα, ας πούμε ότι αυτό περιλαμβάνει ηλιόλουστες βόλτες στη Λα Ράμπλα, συναναστροφή με ανθρώπους από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης σε καθημερινή βάση και φυσικά την καθιερωμένη ισπανική σιέστα, μία ώρα το απόγευμα.
Ο Ετεοκλής ζει από το 2015 στη Βαρκελώνη, τα τελευταία δύο χρόνια συνεργάζεται με την εταιρεία Donkey Tours που οργανώνει free tours στην καταλανική πρωτεύουσα και δεν έχει μετανιώσει στιγμή για την επιλογή του.
Η επικοινωνία μας γίνεται την ώρα της μεσημεριανής του ανάπαυλας, γεγονός που με γεμίζει τύψεις, αλλά η χαρά του να μοιραστεί την εμπειρία του μαζί μου με καθησυχάζει.
Τον ρωτάω «γιατί ξεναγός;», σκεπτόμενη ότι αφήνοντας τη δημοσιογραφία θα έμπλεκε με κάτι συναφές.
«Γιατί ήταν μια δουλειά που ήξερα ότι μπορώ να περνάω την ώρα μου ευχάριστα, μου άρεσε πάντα να λέω ιστορίες, να διαβάζω ιστορία και να δουλεύω με κόσμο».
Το οικονομικό είναι το επόμενο που σκέφτομαι να τον ρωτήσω. Ο Ετεοκλής μου εξηγεί πως όσοι κάνουν free tours δεν είναι ξεναγοί και δεν πληρώνονται απαραίτητα από την επιχείρηση με την οποία συνεργάζονται, αντιθέτως στην περίπτωσή του δίνει σε αυτή ένα ποσοστό των εισπράξεών του.
«Και τελικά πως πληρώνεστε», ρωτάω. «Μας δίνει ο κάθε τουρίστας ότι νομίζει» μου απαντά και με λούζει κρύος ιδρώτας στην ιδέα.
«Από τους χίλιους, το πολύ ο ένας να μην δώσει τίποτα» προσθέτει και με διαβεβαιώνει πως τα έσοδά του είναι αρκετά μεγαλύτερα σε σχέση με την περίοδο που εργαζόταν ως δημοσιογράφος.
«Χαίρομαι πάρα πολύ που αυτή τη στιγμή δείχνω την πόλη στους τουρίστες», τονίζει και καταλαβαίνω πως πέρα από τη χρηματική, για τον Ετεοκλή, υπάρχει μια πολύ πιο σημαντική αποζημίωση στη νέα του καριέρα.
Συζητάμε για τα κλειστά επαγγέλματα και για το πως αντιμετωπίζουν οι ξεναγοί στην Ισπανία τα free tours και μου δίνει να καταλάβω πως πρόκειται για μια ειρηνική συνύπαρξη με ελάχιστες παρεξηγήσεις. Η Βαρκελώνη άλλωστε, είναι μια πόλη η οποία αντλεί τα περισσότερα έσοδά της από τον τουρισμό.
«Εμείς έχουμε και επίσημο ξεναγό στην εταιρία μας. Από την άλλη, ο δήμος της Βαρκελώνης όταν έχει πολύ μεγάλη προσέλευση τουριστών και δεν έχει ξεναγούς μάς στέλνει πελάτες» μου λέει και «όλοι είναι κερδισμένοι έτσι», σκέφτομαι εγώ.
Μου περιγράφει τη ζωή του στη Βαρκελώνη. Η δουλειά ξεκινά περίπου στις 10 το πρωί και τελειώνει λίγο πριν τις 7. Στο πρόγραμμα περιλαμβάνεται και διάλειμμα μιας ώρας. «Οι άνθρωποι δουλεύουν σίγουρα λιγότερες ώρες απ' ότι στην Ελλάδα». Μάλιστα σε κάποιες εταιρείες, όπως με ενημερώνει τις Παρασκευές οι εργαζόμενοι πιάνουν δουλειά στις 8 και σταματάνε στις 2 ώστε να απολαύσουν ένα «long weekend».
«Οι Ισπανοί δεν μοιάζουν με τους Έλληνες, ειδικά οι Καταλανοί, εδώ στη Βαρκελώνη που βρίσκομαι, δεν είναι σαν τους Έλληνες σε κανένα βαθμό. Είναι πολύ πιο οργανωμένοι αλλά και τσιγκούνηδες και λίγο ψυχροί» μου λέει με σιγουριά καταρρίπτοντας τους μύθους που είχα στο μυαλό μου περί μεσογειακών λαών.
Όταν μου μιλάει όμως για τη Βαρκελώνη ο τόνος του αλλάζει και αποκαλύπτεται ο έρωτάς του γι' αυτή. «Είναι μια πολυπολιτισμική πόλη, μια πόλη για νέους, με διαφορετικές κουλτούρες και εθνικότητες. Είναι η ιδανική πόλη να ζει ένας νέος άνθρωπος».
Σαν να μου βάζει φυτιλιά, τον ρωτάω εάν υπάρχουν ευκαιρίες για κάποιον που θέλει να έρθει να δουλέψει εκεί. «Υπάρχουν Έλληνες που ξέρω που δουλεύουν εδώ κυρίως ως αρχιτέκτονες ή ασχολούνται γενικότερα με το design. Γενικά υπάρχουν ευκαιρίες αρκεί να ξέρεις τη γλώσσα».
Δεν μπαίνω καν στον κόπο να τον ρωτήσω εάν έχει μετανιώσει που άφησε τη δημοσιογραφία…
